برای مردهای مجرد باید مالیات سنگینی مقرر شود
چون این انصاف نیست که شادتر از بقیه زندگی کنند!
###############################
توماس ادیسون در بیانیه ای یاد آوری کرد
من فقط برق رو اختراع کردم
جان مادرتون واسه قبضش به من فحش ندین !
###############################
گر پیامک من ندادم سوی تو
میکشم خجلت کنون از روی تو
من جهاد اقتصادی می کنم
واقعا کاری عبادی می کنم !
###############################
مردی در سالن بدن سازی از مربی خود می‌پرسد:
با کدام دستگاه کار کنم؟
می‌خواهم آن دختر زیبا را تحت تاثیر قرار بدهم
مربی گفت : از دستگاه خودپرد از بیرون سالن استفاده کن !
###############################
طبق آخرین تحقیقات در سه ماه سال جاری
تنها درآمد ما ... پدرمان بوده است !
###############################
جهت ترویج فرهنگ اشتغال زایی ، هم اکنون شما به سرکار رفتید !
###############################
عاشقانه ترین حرف دوران نامزدی
"اول تو قطع کن" !
###############################
ﻣﻦ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺑﺎ یکی ﺩﯾﮕﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺣﺴﻮﺩﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ
ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﯾﺎﺩﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﺯی هاﻡ ﻭ ﺑﺪﻡ ﺑﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻫﺎ !!!
###############################
مهمترین اعضای بدن "دل" و "دماغ"ند
که اگر دنیا را داشته باشی و این دو را نه، هیچ نداری !
###############################
هر وقت من کلید موفقیت رو پیدا میکنم
یه نفر قفل رو عوض میکنه !
###############################
سوال امتحانی تو شهر حیف نون : احمدشاه قاجار را فقط نام ببرید !
###############################
چیستان :
آن چیست که هیچکس ندارد وهمه توقع دارند تو حتما آن را داشته باشی
جواب : اعصاب !
###############################
خوبی که از حد بگذره طرف فکر میکنه خبریه
والا خبری نیست ما ذاتا خوبیم !
###############################
دوست عزیز
خیلی مایلم دعوت شما را بپذیرم و به زندگی تان بیایم،
اما متاسفانه نمی توانم. لطفا برنامه های خود را بخاطر من تغییر ندهید!
با احترام فراوان
امضاشانس) !
###############################
حیف نون میره رستوران فرنگی ،از گارسون میپرسه : غذا چی دارین؟
گارسون جواب میده:کاستی دگیلین کوفیتوستا با لیمو
حیف نون میگه : کاستی دگیلین کوفیتوستا با چی !!؟
###############################
ای دخترانی که ملاک انتخابتان خودرو طرف است ،
بدانید و آگاه باشید که همانا پس از مدتی همچون روغن موتور آن خودرو تعویض می شوید !
###############################
یک منبع ناشناس که نخواست نامش فاش شود،
خبری را اعلام کرد که نخواست پخش شود !
###############################
هیچ چیز بدتر از شماره‌هایی نیست که تو گوشیت سیو می‌مونند
فقط برای اینکه
اگه یه روزی دوباره تلفنت زنگ خورد، بدونی که نباید جواب بدی !
###############################
حیف نون از دوستش میپرسه : توک چشم کجاست؟
دوستش میگه چشم که توک نداره
میگه:پس چرا خواننده میگه توکه چشمات خیلی قشنگه !؟!؟

تماشاگر باید سن و سالی را پشت سر گذاشته باشد تا به منظور فردوس پی‌ ببرد و به خاطر آورد در سال‌های 1340 تا 1342 یكی از شخصیت‌های برنامه صبح جمعه رادیو ایران، دردونه حسن كبابی....
چهره خشن زندگی
سریال ستایش را می‌توان در ردیف سریال‌هایی قرار داد كه مخاطب اصلی آن مردم هستند
بی‌تردید از نگاه تماشاگر شیفته تلویزیون كه بیشتر وقت آزادش را صرف تماشای انواع برنامه‌های تلویزیونی می‌كند و هیچ فیلم و سریالی را هم از دست نمی‌دهد، «ستایش» هم مثل بقیه سریال‌ها جالب و دیدنی است.
این سریال نتوانسته مورد توجه تماشاگری قرار گیرد كه جور دیگری به مجموعه‌های تلویزیونی می‌نگرد و توقعش از آنها بیش از روایت ساده و معمولی سرگذشت آدم‌هاست. ستایش قدرت جذب چنین تماشاگری را ندارد.
مجموعه ستایش پس از گذراندن چند قسمت نه‌چندان جالب در ادامه، وضعیت نسبتا بهتری پیدا كرده، اما مشكلات اصلی‌اش همچنان باقی است كه مهم‌ترین آنها فیلمنامه مجموعه است كه كم‌دقت، احتمالا با عجله و نیز با كمترین تمایل به نوآوری نوشته شده است. فیلمنامه‌نویس در شرح و توصیف حوادث و بیان مطالب و منظورها، آسان‌ترین و دم‌دست‌ترین گزینه‌ها را انتخاب كرده است. در نتیجه مجموعه پر است از صحنه‌هایی كه در آنها همه چیز به شكلی مستقیم و كاملا ابتدایی بیان می‌شود. ناگفته نماند كه در این شیوه قصه‌پردازی نه حس كنجكاوی تماشاگر برانگیخته می‌شود و نه تخیلش به كار می‌افتد. برای روشن شدن موضوع خوب است مثالی هم آورده شود.
در صحنه‌ای از سریال، انیس (سیما تیرانداز)‌ بعد از آن كه مطمئن می‌شود مواد مخدر مورد نظرش در كامیون طاهر (مهدی پاكدل)‌ گذاشته شده، خودش را به تلفن عمومی می‌رساند. گوشی را برمی‌دارد، شماره‌ای را می‌گیرد و می‌پرسد: «ستاد مبارزه با مواد مخدر؟» و بعد كه جواب مثبت می‌شنود درباره مواد مخدری كه در كامیون طاهر گذاشته، گزارش دقیق و مفصلی می‌دهد و آخرسر هم گوشی را سرجایش می‌گذارد و از اتاقك تلفن عمومی بیرون می‌آید و... .
در حالی كه می‌شد با یك نمای متوسط چند ثانیه‌ای بدون كلام از انیس در اتاقك تلفن عمومی، همه چیز را بیان كرد. به همین ترتیب صحنه‌هایی كه قرار بوده تماشاگر را تحت تاثیر قرار دهند به دلیل نگاه سطحی و معمولی فیلمنامه‌نویس به موضوع ـ و شاید هم به دلیل محدود بودن دامنه تخیلی ـ سرد و بی‌اثر شده‌اند.
مشكل دیگر مجموعه آن است كه بیشتر صحنه‌هایش در حقیقت چاپ برگردان صحنه‌هایی است از فیلم‌ها و سریال‌هایی كه پیش از این ساخته و نمایش داده شده‌اند. طوری كه با دیدن آنها بلافاصله نمونه‌های قبلی را به خاطر می‌آوریم، مثل صحنه افتادن سینی از دست انیس.
این صحنه افتادن سینی مثل صحنه انداختن سیب و انار و هندوانه توی حوض وسط حیاط، دیگر زیادی مستعمل و پوسیده شده، چراكه از 30 سال پیش به این طرف سالی ده دوازده بار این صحنه سرنوشت‌ساز را لابه‌لای فیلم‌ها و سریال‌ها، با حركت عادی یا با حركت كند و آهسته نشان‌مان داده‌اند.
آیا واقعا فیلمنامه‌نویس‌ها نمی‌توانند وحشت و نگرانی و واكنش‌های حسی شخصیت‌ها را به شكل و شیوه دیگری نشان بدهند‌!؟
با این همه در موارد قابل شمارشی كه فیلمنامه‌نویس به جای استفاده از حافظه بصری‌اش از تخیلش كمك گرفته، زمینه مناسب برای خلق صحنه‌های خوب و تازه فراهم آمده است. مثل صحنه مرگ همسر نادری (زهرا سعیدی)‌ در تاكسی فوق‌العاده بود یا صحنه در بیمارستان. آنجا كه ستایش با تردید لیوان آبی به حشمت فردوس تعارف می‌كند، اما فردوس دست او را پس می‌زند و با گفتن جمله‌ای كوتاه تمام وجود ستایش را درهم می‌شكند.
در مجموعه، جمله‌هایی را از زبان شخصیت‌ها می‌شنویم كه یا بی‌توجه و نسنجیده نوشته شده‌اند یا برای تماشاگر نامفهومند. مثال: حشمت فردوس درباره دختری كه برای پسرش در نظر گرفته: «... دختر خیلی خوبیه... دو ساله تو نخشم(!)».
صحنه‌ای از مجموعه، حشمت فردوس خطاب به همسرش: «خانم بیا و ببین دردونه حسن كبابیتون چی كرده!...»
كه تماشاگر باید سن و سالی را پشت سر گذاشته باشد تا به منظور فردوس پی‌ ببرد و به خاطر آورد در سال‌های 1340 تا 1342 یكی از شخصیت‌های برنامه صبح جمعه رادیو ایران، دردونه حسن كبابی نامیده می‌شد كه اگر اشتباه نشود مرحوم منوچهر نوذری موقعی كه خیلی جوان بود این نقش را گویندگی می‌كرد. مجموعه 2 شخصیت فعال و ویرانگر دارد. حشمت فردوس و انیس كه در پرداخت هر دوی آنها زیاده‌رویی شده است. تمایل خیلی شدید و غیرعادی فردوس برای داشتن نوه پسر، همچنین شیوه به رخ كشیدن مال و منالش آن هم به دفعات و نقشه‌های شیطانی و در حقیقت ابلهانه‌‌ای كه انیس برای طرد طاهر از جمع خانواده و بعد هم از میان برداشتن او می‌كشد و... چیزهایی هستند كه نه‌تنها در ذهن تماشاگر جا نمی‌افتند كه به نظرش غیرواقعی می‌آیند؛ بخصوص انیس كه قرار بوده زنی خودخواه و حسود باشد در عمل تبدیل شده به زنی نادان و تهی مغز كه نقشه‌هایش از جنس نقشه‌هایی است كه ملكه بدجنس و سنگدل قصه «سفید برفی و هفت كوتوله» برای از بین بردن سفید برفی می‌كشید. با این همه حشمت فردوس با تمام زیاده‌روی‌هایی كه در شخصیت‌پردازیش شده، به دلیل خصوصیات مردم پسندش و همچنین بازی عالی داریوش ارجمند، جای بزرگی در دل تماشاگر باز كرده است. پولدار كله‌شقی كه پیش از این هم شبیه‌اش را در برخی فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی دیده‌‌ایم. شخصیتی كه پرهیجان و با عجله صحبت می‌كند و لابه‌لای حرف‌هایش ضرب‌المثل، شبه‌ضرب‌المثل یا اصطلاحی هم می‌آورد. ماشین بنز دارد.
هم به كله‌پاچه علاقه دارد و هم به ورزش باستانی ـ احتمالا میان این دو باید رابطه‌ای وجود داشته باشد ـ یكی دو تا تكیه‌كلام هم دارد كه نیازی به تكرار آنها نیست. چیزهایی كه مدت‌هاست از مكالمات ما ایرانی‌ها كنار گذاشته شده‌اند و بندرت گفته و شنیده می‌شوند. چیزهایی كه در فیلم‌های ایرانی دهه 1340 مورد مصرف‌شان خیلی بالا بود و جزو جدانشدنی دیالوگ‌های همان فیلم‌ها به حساب می‌آمدند.
به احتمال زیاد، كارگردان و تهیه‌كننده و فیلمنامه‌نویس به طور جمعی به این نتیجه رسیده‌اند كه حشمت فردوس با توجه به این كه از اهالی میدان تره‌بار است و به نسل پیش از انقلاب هم تعلق دارد، بهتر است بلند و لهجه‌دار و قلدرانه صحبت كند. به این ترتیب متوجه می‌شوید انتخاب ارجمند برای ایفای این نقش چقدر هوشمندانه بوده است!
از دیدگاه روانشناختی هم به طور معمول، رابطه مستقیمی وجود دارد میان طرز حرف زدن آدم‌ها و حرفه‌ای كه به آن مشغولند؛ هرچند در زمینه سریال‌سازی خلافش هم ثابت شده. مثلا در سریال «رسم شیدایی» ـ كه اكبر خواجویی ساخته بود ـ محمدعلی كشاورز هم مثل داریوش ارجمند نقش یكی از كله‌گنده‌های میدان تره‌بار را بازی می‌كرد و كیا و بیایی هم داشت.
با این همه آدم ساكت و سر به زیری بود. خیلی هم عادی و آرام حرف می‌زد، طوری كه صدایش تا پایان سریال از حد استاندارد بالاتر نرفت.
سریال ستایش پر است از حوادث غالبا غمبار با ضربه‌های عاطفی آشنا. حوادثی كه پی در پی و بسرعت اتفاق می‌افتند، میزانسن صحنه‌های مجموعه و همچنین مختصات شكلی و نمایشی موقعیت‌ها و حوادثش خیلی ساده و معمولی است. مثل همان فیلم‌ها در مجموعه ستایش هم رویارویی نیكی و بدی كاملا روشن و آشكار صورت گرفته و مثل همان فیلم‌ها... خلاصه ، مجموعه خیلی چیزهایش یادآور فیلم‌های دهه 40 است. پیداست این شباهت‌ها اتفاقی به وجود نیامده‌اند. در تیتراژ پایانی سریال از 2 سینماگر قدیمی، ایرج قادری و اصغر هاشمی به خاطر همكاریشان در ساخت مجموعه قدردانی شده است. با این حساب می‌شود نتیجه گرفت بجز فیلمنامه‌نویس، 2 چهره یاد شده هم در به وجود آمدن شباهت‌هایی كه به آنها اشاره شد، نقش اساسی داشته‌اند.
منبع: jamejamonline.ir / محمودرضا جغتایی

داخل باغ پریده بود تا برای پیرمرد که دور تا دور صورت گرد و سرخش با هاله‌ای موهای سفید کم‌پشت پوشیده شده بود، توضیح دهد که او خدای قادر مطلق سیاره‌ای است که شاید....
پیرمردی خیلی خونـسرد
نوشته ماریتا جوداکووا
کارآگاه کرافت صفحه «اخبار جهان» روزنامه را باز کرد و با قیافه‌ای حاکی از رضایت به نشانه تایید، سر تکان داد.
خبری که در انتظار خواندنش بود، در آن صفحه چاپ شده بود: «دیروز، ۱۶ ژانویه اخترشناسان بار دیگر از مشاهده پدیده عجیبی در سیاره «پریان دریایی» شگفت‌زده شدند. آنان بر سطح بسیار وسیعی از این سیاره، در حدود ده هزار کیلومترمربع، نور شدیدی مشاهده کرده‌اند که منبع آن ناشناخته است. بروز چنین پدیده‌هایی در این سیاره از بیست سال پیش آغاز شده ‌است. استیون و لیومی، برجسته‌ترین پژوهشگران تمدنهای ماورای زمینی، این پدیده‌ها را فاجعه‌های بسیار مخربی برای ماده و موجودات زنده می‌دانند. به نظر آنان ناتوانی آشکار در پیش‌بینی این فاجعه‌ها و مقابله با آنها با تمدن موجود در سیاره پریان دریایی، که علم ما آنرا بسیار تکامل‌یافته می‌داند، تضادی آشکار و توضیح‌ناپذیر دارد. باید خاطرنشان کنیم که تا کنون دوره پیدایش این نورها در طی دو دهه اخیر و نه هیچ قانون دیگری در مورد آنها مشخص نشده ‌است.»
کرافت همچنان که روزنامه را تا می‌کرد با خود گفت: «معلوم است دیگر، تا حالا که نتوانسته‌اند و هرگز هم نخواهند توانست.»
او بادقت خبر را برید و در پرونده قطوری گذاشت و بقیه روزنامه را در سبد کاغذهای باطله پرت کرد و به سختی از جایش بلند شد.
گرما به‌طور محسوسی فروکش کرده‌بود و او می‌توانست پیش پیرمرد برود.
پیرمرد با پای برهنه در باغ بود و غروب آفتاب رنگ سرخی به پیراهنش داده ‌بود. او گاه‌گاهی تخته‌ای را رنده می‌کرد تا آنرا به رویه نیمه‌کاره میز نصب کند. تخته صاف و براق بود و هرچند تخته‌های دیگر از زور استفاده رنگ‌ورو رفته بودند، اما میز به نظر پیرمرد نو می‌آمد: میزی مناسب پذیرایی از میهمانان که پشت آن بنشینند و از آب‌وهوا یا از محصول سیب که در آن سال فراوان بود، صحبت کنند. سبدهای پر از میوه همانجا پای درختها بود. نباید فراموش می‌کرد که پیش از نشستن شبنم، آنها را به انبار ببرد.
در صدا داد و پیرمرد کارآگاه کرافت را دید که از دور کلاهش را تکان می‌داد و شادمانه فریاد می‌زد: وقت استراحت نیست؟
پیرمرد تراشه‌ها را جارو کرد و تخته را بین آن دو تای دیگر قرار داد تا صبح فردا آنرا میخ بزند. سپس از میهمانش خواهش کرد که پشت میز بنشیند. اما او مثل همیشه از این کار سر باز زد و روی کنده کوچکی پای یک درخت شمشاد نشست. پیرمرد از بی‌اعتنایی میهمان نسبت به کارش کمی رنجیده بود. اما چندان به دل نگرفت و رفت که نوشیدنی و لیوان بیاورد.
آنها در آرامش با هم از هر دری گپ زدند تا اینکه شب فرارسید. آنگاه به‌آرامی با هم خداحافظی کردند و پیرمرد کرافت را با مهربانی تا آن‌سوی پرچین همراهی کرد و کرافت راه خانه‌اش را درپیش گرفت.
پیرمرد برگشت و بی‌آنکه چراغی روشن کند به رختخواب رفت. جیرجیرکی در راهرو آواز می‌خواند. زنجره‌ها در زیر درختها صدا سرداده‌بودند. پیرمرد به درختهای سیبش فکر کرد و به کرافت، مرد خوش‌قلبی که به‌راحتی می‌توانست با باغبان احساس صمیمیت کند و اگر از سالها پیش تا کنون با او دست نداده‌بود، بی‌شک به این خاطر بود که یک بازرس پلیس باید به فکر درجه‌اش هم باشد، وگرنه کسی از او حساب نمی‌برد… سرانجام پیرمرد به خواب رفت.
در این مدت کرافت به‌سوی خانه‌اش می‌رفت و سنگینی آسمان ظلمانی را بر شانه‌هایش حس می‌کرد. مدام آه می‌کشید و عرق پیشانی‌اش را خشک می‌کرد.
شبها تعادل ذهنی‌اش را از دست می‌داد و دیگر نیرویی برایش نمی‌ماند تا سرش را بلند کند و سیاره پریان دریایی را تماشا کند. سیاره‌ای که به طرزی خاص و شوم در هستی‌اش دخالت کرده‌بود. با این همه جای آنرا در گنبد آسمان به‌خوبی می‌دانست و بی‌هیچ تردیدی می‌توانست آنرا با انگشت نشان دهد. هرگز آنرا جز با چشم غیرمسلح ندیده‌بود. تلسکوپی در اختیار نداشت و هیچ نیازی هم به آن نداشت. اخترشناسان با تمام تلسکوپهای جهان نتوانسته‌‌بودند به چیزی پی ببرند که او از بخت بد و بی‌آنکه نفعی به حال کسی داشته‌باشد، دریافته‌بود.
کرافت آدمی باهوش بود و به‌خوبی می‌دانست که اگر برای اعلام کشفش به اداره اختراعات و اکتشافات برود، تا آخر به حرفش گوش نخواهندداد و دو مرد تنومند، از همان‌ها که همیشه جلوی در اداره‌ها ایستاده‌‌اند، بی‌صدا از پشت سر به او نزدیک می‌شوند، دستهایش را با چالاکی به پشت می‌پیچانند و او را با خود به منطقه‌ای سرسبز، به بیمارستان اخترشناسی می‌برند. در آنجا تخت خالی یافت نمی‌شد و بیمارستان همیشه از کاشفان اختران تازه و فضانوردان خودساخته پر بود.
این عین عدالت بود. اگر با کارآگاه کرافت چنین رفتاری می‌شد، او با اشاره سر آنرا تایید می‌کرد. به این دلیل بود که هرگز پا به اداره اخترشناسی و اکتشافات نمی‌گذاشت، زیرا همانقدر از واکنش ثبتی‌ها مطمئن بود که از رابطه بین سیاره پریان دریایی و باغبان پیر.
این فکر جنون‌آمیز در ماه ژوئیه بیست‌سال پیش به ذهنش راه یافته‌بود. باغبان در آن زمان پیر بود، اما او هنوز جوان و در فکر ازدواج بود. چون نامزدش شبها کار می‌کرد، او هم می‌رفت و وقتش را در باغ پیرمرد به کشیدن پیپ و خواندن روزنامه می‌گذراند. بیش از همه به خبرهای مربوط به اخترشناسی علاقمند بود که به تفصیل در روزنامه چاپ میشد. به ستاره‌ها و سیاره‌ها می‌اندیشید و به‌خصوص به سیاراتی که دانشمندان از مدتها پیش اعلام کرده‌بودند که در آنها موجودات ذی‌شعور زندگی می‌کنند، بی‌آنکه تا آن زمان توانسته‌باشند با آن دنیاهای فوق‌العاده دوردست ارتباطی برقرار کنند.
آن روز او برای اولین‌بار پشت میز چوبی‌ای که پیرمرد ساخته بود، نشسته بود. میزی بود محکم که پایه‌هایش در زمین فرو رفته‌بود. کرافت روزنامه‌اش را روی میز پهن کرده‌بود و این خبر را می‌خواند که دیروز از ساعت یک بعدازظهر به وقت گرینویچ، ذوب شدید لایه‌های عظیم یخ در سیاره پریان دریایی آغاز شده و این امر مصیبتی است که تمدن آنجا را تهدید می‌کند. ذوب یخ در حدود ساعت هشت شب به‌ کلی قطع شده‌بود. گویی کوره سوزان غول‌آسایی در این سیاره روشن کرده‌بودند.
کرافت از یادآوری بقیه ماجرا بیزار بود. دریافته‌بود که اگر فکرش طور دیگری کار می‌کرد، ده سال از زندگیش را به خاطر حل مسئله بیهوده‌ای که روزی او را به مرز جنون کشانده‌بود، به‌هدر نمی‌داد و اگر عقل سالمی برایش مانده‌بود می‌بایست تا آخر عمر برای روح پدرش دعا کند که همیشه آدمی واقع‌بین، قانع و در همه چیز متعادل بود و برای او بنیه‌ای آهنین به ارث گذاشته‌بود.
کرافت در آن زمان پنج‌سال بود که در اداره پلیس خدمت می‌کرد. کارهای ساده موفقیتی برایش در پی نداشت. درحالیکه او به راحتی از پس کارهای به‌ظاهر پیچیده دیگر برمی‌آمد و این به علت قدرت مغرش بود که می‌بایست ساختمان مخصوصی داشته‌ باشد. بسیاری از افراد ترجیح می‌دهند که با امور ساده سروکار داشته‌باشند که رابطه بین آنها آشکار و طبیعی باشد. اما کرافت بین امور بی‌ربط به‌هم و حتی اموری که برقراری رابطه‌ای میان آنها می‌توانست محصول هذیان‌گویی‌های بیماران حاد باشد، ارتباط را می‌دید.
حد فاصلی که در شعور یک فرد عادی، کوه فوجی‌یاما را از خلال‌دندان روی میز متمایز می‌کند، برای کرافت وجود نداشت. تفاوتها و تلاقی‌هایی که برای دیگران نامشهود بود، به ذهنش فشار می‌آورد تا نتایج موثری از آن بیرون بکشد. برایش پیش آمده‌بود که آتش‌سوزی رصدخانه‌ای واقع در مناطق مرتفع کوهستانی را به تغییر ساعت حرکت قطارهای حومه که در پنج‌هزار کیلومتری آنجا در رفت‌وآمد بودند، نسبت دهد و بدین ترتیب تمام ماموران کشف جرم داخلی و خارجی را غرق در حیرت کند…
آن روزی که داشت روزنامه‌اش را می‌خواند، بی‌اختیار به یاد آورد که پیرمرد روز پیش در ساعت یک بعدازظهر ساختن میزش را شروع کرده‌بود و در ساعت هشت تمامش کرده‌بود. این فکر بی‌اهمیت در تمام شب ذهنش را آزار می‌داد. هشت‌روز طول کشید تا توانست این فکر را از سرش بیرون کند. در پایان هفته هنگامی‌که پیرمرد داشت میز تازه‌اش را سنباده می‌کشید، چیزی باورنکردنی در سیاره پریان دریایی رخ داد.
کرافت کوشید که بر تخلیش غلبه کند. سرانجام مجبور شد که مشترک «اداره بریده روزنامه‌ها» شود و از آن زمان به بعد هر چیزی را که درباره سیاره پریان دریایی به زبانهای شناخته‌شده دنیا نوشته ‌می‌شد، از تمام گوشه‌وکنار جهان برایش می‌فرستادند.
دو سال بعد متقاعد شد که سیاره نسبت به کوچکترین تغییری که در میز پیرمرد داده‌ می‌شود، واکنش نشان می‌دهد.
کرافت که مطالعات دانشگاهی نسبتا خوبی کرده‌بود، در طی سالهای بعد به بررسی مقاله‌های بسیاری پرداخت و سرانجام پی برد که میز چوبی پیرمرد، یا به‌عبارت بهتر رویه این میز، مدل فعال جهان سیاره پریان دریایی است و تمام تغییرات کوچک و بزرگ آن (از جمله تغییرات غیرقابل رویت ناشی از زمین) به سیاره منتقل می‌شود.
کرافت نزدیک به سه‌سال گرفتار کابوس بود. از تاریکی می‌ترسید. گاهی نیز برعکس بر اثر بی‌خوابی، تنها در جاده‌ای که خانه‌اش را دور می‌زد به قدم زدن می‌پرداخت و با چشمان اشک‌آلود درخشش سرد سیاره پریان دریایی را تماشا می‌کرد. بهمن‌های عظیم سنگها را می‌دید که به یک اشاره دست پینه‌بسته پیرمرد بر سر ساکنان سیاره فرو می‌ریزد.
در پایان دهمین سال به نتایج غیرقابل انکاری رسیده بود. او در تمام این مدت غرق در احتجاج‌های ذهنی بود. تنها یک بار به تجربه‌ای عینی دست زد: روز که دیگر تردیدی برایش نماند و روحس تسلیم شد. هر چند نیروهای رازآمیز درونش همچنان مقاومت می‌کردند و علیه نیروی رام‌نشدنی منطق می‌شوریدند، کرافت به دیدن پیرمرد رفت و به بهانه اینکه یکی از پایه‌های میز لق شده، از او خواست که میخ دیگری بر رویه میز بکوبد.
مدت ضربه‌های چکش، از اولین ضربه تا آخرین آن و فاصله دقیق هر یک از ضربه‌ها را یادداشت کرد. پس از بازگشت به خانه، مقابل رادیو نشست و اخبار ستاره‌ها و سیاره‌ها را گرفت و اولین چیزی که شنید خبر توفان عظیمی در سیاره پریان دریایی بود. زمان دقیق انفجارها و فاصله بین آنها، جزء به جزء با ضربات چکش باغبان منطبق بود.
آن شب کرافت سوگندی یاد کرد که امیدوار بود تا آخرین لحظه زندگی‌اش به آن پایبند بماند. از آن پس هرگز دو متر بیشتر به میز نزدیک نشد و هرگز در آن مورد با پیرمرد حرفی نزد. همچنان به عقل سلیم خود متکی بود و عاقلانه‌ترین کار را زندگی آرام می‌دانست تا اینکه بیماری یا حادثه‌ای به زندگی‌اش و رازش پایان دهد.
همچنان قسم خورد که دیگر به مسائلی که از عهده حل آنها برنمی‌آید فکر نکند، به خصوص درباره گذشته سیاره پیش از آنکه میز ساخته شود و درباره آینده آن پس از مرگ پیرمرد و پوسیدن میز در زیر باران. بهتر آن بود که پیرمرد و سیاره کشف ناشده را به حال خود رها می‌کرد.
با این همه مدتی طول کشید تا کرافت توانست بر خود مسلط شود و به زندگی خود در دهکده سرسبز، نزدیک پیرمرد و باغش بازگردد.
کرافت به خوبی آن روز را به خاطر داشت که دستخوش هیجانی جنون‌آمیز شده بود و داخل باغ پریده بود تا برای پیرمرد که دور تا دور صورت گرد و سرخش با هاله‌ای موهای سفید کم‌پشت پوشیده شده بود، توضیح دهد که او خدای قادر مطلق سیاره‌ای است که شاید از سیاره ما متمدن‌تر باشد و پیرمرد به آرامی خندیده بود، سرش را تمان داده بود و اشک‌هایش را خشک کرده بود و از خوش‌صحبتی افراد تحصیل‌کرده تعجب کرده بود.

 

سبدی هست در اندیشه من / که پر از گل بدهم هدیه به تو

غافل از آنکه تو خود نابتری / یک جهان گل بخورد غبطه ی تو . . .

.

.

.

هر جا دلت شکست

قبل رفتن ؛ خودت جاروش کن!

تا هر ناکسی منت دستای زخمیشو رو سرت نذاره . . .

.

.

.

همین مسیر را مستقیم بروی میرسی به دو راهی

یک راه به من ختم می شود ، آن دیگری به ختم من . . .

.

.

.

این روزها

شیر هم راضیه با دمش بازی کنن

ولی با دلش نه . . .

.

.

.

در گفتن و شنیدن جملۀ “دوستت دارم” چه هست ؟

که کسی که میگویـد عاشق تر میشود و کسی که میشنود بی تفاوت تر

.

.

.

از چهره ی افروخته شمعی داری / پیداست بنای قلع و قمعی داری

با هر کس و ناکسی نشستی جز من / زیبایی منحصر به جمعی داری . . .

 

.

.

.

باید از عشق بسازم غزلی قابل تو / غزلی ناب و صمیمانه به وزن دل تو

دلی از جنس بهار است که تقدیم تو باد / سبز باشی و دلت خانه ی پاییز مباد

.

.

.

بهترین لحظه ها وقتیست که بهترینها بیادت باشند

بهترین نیستم ولی بیادتم . . .

.

.

.

چه سخت است دلتنگ قاصدکی بودن در جاده ای

که در آن هیچ بادی نمی وزد . . .

.

.

.

نفس نمی کشد هوا ، قدم نمی زند زمین / سکوت می کند غزل ، بدون تو یعنی همین

.

.

.

دل را چو به عشق تو سپردم چه کنم ؟ / دل دادم و اندوه تو بردم چه کنم ؟

من زنده به عشق تو ام ای دوست ولیک / از آرزوی روی تو مردم چه کنم ؟

.

.

.

دستهایت؛

تنها بالشی است که وقتی سر بر او دارم

کابوس نمی‌بینم . . .

.

.

.

خدایا ، تمام خنده های تلخ امروزم را می دهم

یکی از آن گریه های شیرین کودکیم را پس بده . . .

.

.

.

ترجیح میدم یک حقیقت آزارم بده

تا اینکه یک دروغ آرومم کنه . . .

.

.

.

داور قلبم نه سوت دارد نه کارت قرمز

راحت باش

تا دلت میخواهد خطا کن . . .

.

.

.

میدانم از خود خواهی است که تو را برای خود می خواهم

و تو هم انقدر رئوفی که خود را متعلق به همه میدانی  . . . !

.

.

.

چیزی شبیه به “معجزه” است.

وقتی هر شب به خیر می گذرد

بی آنکه کسی به تو بگوید

“شب به خیر”

 

عکس: مادر شوهرها و مادر زن ها ببینند